Dzisiejszy dzień nie dostarczył mi żadnych ciekawych przemyśleń. Z rzeczy rozwijających obejrzałam smutny film ("Atumn in New York"). Z rzeczy mniej rozwijających to właśnie wróciłam z knajpy i stwierdzam, że wypicie kubła ( nie szklanki) martini działa cokolwiek odprężająco :-) Lubie się odpręzać.
Miałam wczoraj koszmar. Rano mój budzik dzwoni co 5 minut bo ja go ciągle wyłączam i zasypiam dalej. I dzwoni tak przez pół godziny. Wczoraj jak tylko dzwonił, a ja ciągle kimałam to wydawało mi się, że to dzwoni szkolny dzwonek. I tak co chwilę. Jest to piętno jakie odcisnęły lata edukacji na moim nieskażonym (żadną myślą ;-) umyśle.
Weekend był świetny, jeszcze odsypiam ;-) Tomek z Marysią wygrali festiwal. Później byliśmy jeszcze w parku Poniatowskiego, było zimno szalenie. Wieczorkiem siedzieliśmy w Margot i było dużo znajomych i dużo szant i w ogóle było miło. I kaca nie miałam rano.
Mam potrzebę wyjazdu gdzieś. Na przykład na żagle. Ale póki co ćwiczę sowją cierpliwość i wytrzymałośc chodząc do szkoły. Bleee.
Nareszcie wolne. A ja zamiast pić sobie piwko w jakiejś przytulnej knajpce piszę konspekty na historię. Jurtro sobie odbiję mam nadzieję, wybierzemy się do Zapiecka albo do Margot. Zostajemy z Tomkiem w Łodzi do niedzieli, ku mojej ogromnej radości. Jak ja lubie kiedy zasypiamy razem, a później gdy się budzę w nocy to on jest przy mnie i mogę się przytulić.... taka nagroda za ciężki tydzień. A ten był ciężki.
O nie. Jeszcze tego brakowało żebym się czuła jak jakiś chory romantyk nierozumiany przez społeczeństwo. I to nie jest tylko zgubny wpływ szkoły ale i komentarzy do poprzedniej notki, której ironiczna poniekąd treść została źle zrozumiana. Nie znaczy to jednak, że nie życze sobie dalszych komentarzy, wprost przeciwnie, zachęcam do ich pisania. Żeby wszystko było jasne.